زنان و تحریف تاریخ : بهاییت – زرین تاج برغانی مشهور به قرهالعین زنی از پیروان اولیه باب است که در سال ۱۲۶۸ هق در تهران به جرم مشارکت در فتنه بابیگری معدوم شد مبلغان بهائی چنان نمایانده اند که این زن فاضله ای خردمند و شجاع بوده است و پس از آن که گستاخانه از خاندان عالم و بافضیلت خود قطع رحم نموده به مرتبت خردورزی و دانشوری گام نهاده است در حالی که وی هیچ گونه اثر علمی از خود برجای ننهاده و تنها میراثش مجموعه شعری است که در صحت انتساب آنها نیز به او دهها قال و قیل وجود دارد
طرفه آنکه مبلغان بهائی از این زن به عنوان نمونه ای از زنان تحصیل کردهای بهائی نام می برند و چنان درباره وی اغراق و پرگوئی نموده که گویا او تنها زن دانشور و عالمه ایران در زمانه ای که هیچ زنی در ایران حق تحصیل و پیشرفت نداشته است بوده است
زنان و تحریف تاریخ : در حالی که اولا وی اساسا هیچ اعتقادی به بهاءالله نداشته است زیرا ۱۲ سال قبل از ادعای من یظهره اللهی میرزا حسینعلی بها معدوم شده است و ثانیا قرهالعین همان اندک سرمایه علمی خود را در زمان مسلمانی و اکثر آن را در خانه پدرش عالم بزرگوار شیعه حضرت آیت الله میرزا محمدصالح برغانی اکتساب نموده است زیرا برابر اسناد خود بهائیان وی پس از گرویدن به باب اساسا فرصتی برای تحصیل نداشته است .زنان و تحریف تاریخ
در اثبات بی اعتباری ادعای این فرقه ضاله مراجعه به کتاب ارزشمند ریاحین الشریعه اثر عالم متقی ذبیح الله محلاتی[۱] کفایت می کند اما در عین حال در این مقال برای اثبات مدعا شرح حال زنی شجاع و عالمه به نام اَبش خاتون که مدتها حاکم شیراز بوده است را به تماشا می نشینیم . زنان و تحریف تاریخ
[۱] مشتاق عسکری (۱۲۷۱ش-۱۳۶۴ش) معروف به ذبیح‌الله محلاتی روحانی و نویسنده شیعه. وی در سال ۱۳۳۰ق به عراق رفت، در حوزه علمیه نجف و سامرا تحصیل کرد و در سال ۱۳۷۶ق به ایران بازگشت. او دارای تألیفات فراوانی است از جمله ریاحین الشریعه، مآثر الکبرا فی تاریخ سامرا و فرسان الهیجاء. مزار او در حرم عبدالعظیم حسنی است.
ملکه آبش خاتون آخرین پادشاه اتابکان فارس
آبش خاتون دختر اتابک سعدبن ابوبکر بن سعد زنگی و ترکان خاتون، ملکه ایران در قرن هفتم قمری بود و تنها فرمانروای زن استان فارس است که از سوی ایلخان مغول، اتابک شیراز بوده است و به نامش سکه ضرب کردند.
درباره بنای آبش خاتون، مطالب گوناگون نگاشته شده، اما آنچه به حقیقت نزدیک‌تر است این که ملکه آبش خاتون همسر منگو تیمور پسر یازدهم هلاکو بوده و مدت ۲۲ سال پادشاهی کرده است و زندگی شاهانه خود را در شهرهای شیراز و تبریز گذراند.
پس از این که آبش خاتون در سال ۶۸۵ هجری قمری، بر اثر بیماری در تبریز درگذشت، جسد وی را در شهر تبریز به خاک سپردند اما پس از مدتی، دخترش کردوجین، جنازه وی را از تبریز به شیراز آورد و در رباط اَبش به خاک سپرد.
براساس مستندات موجود، او در زمان حکمرانی خود فعالیت های زیادی برای پیشرفت شهر انجام داده است.
آبش خاتون به محض استقرار در شیراز خواجه نظام‌الدین را به وزارت برگزید. او که یک فرد محلی بود با رضایت مردم برای اداره امور فارس انتخاب شد و زمینه آرامش و رفاه مردم را فراهم آورد.
آبش خاتون در زمان حکومتش خدمات ارزنده ای را به مردم شیراز ارائه داد و به همین دلیل نزد مردم استان فارس و شهر شیراز بسیار قابل احترام بوده است.
وی در زمان حکومتش با استفاده از روابطی که داشت، توانست شیراز را از حمله مغول در امان نگه دارد و آبادانی این شهر توانست بسیاری از هنرمندان را به شیراز جلب کند که بعدها تشکیل و رونق مکتب شیراز، رهاورد همین مهاجرت ها شد.
اما طی سال های متمادی آرامگاه آبش خاتون که در جوار میدان خاتون در کوچه پس کوچه های کم عرض و باریک این منطقه واقع شده بود، چندان مورد استقبال و بازدید گردشگران قرار نداشت و به صورت طبیعی نیز مردم اطلاعات مطلوبی از این دوره تاریخی و حتی شخص آبش خاتون نداشتند.
آزادسازی اطراف آرامگاه و ایجاد پارک و فضای سبز در این محدوده باعث شد که نه تنها آبش خاتون از انزوای سال های گذشته خود بیرون بیاید بلکه توانست آرامگاه را به یکی از قطب های جدید گردشگری شیراز تبدیل کند.
آبش خاتون به لحاظ دوره تاریخی یک دوره بسیار درخشان و تنها یادگار دوره درخشان هنر شیراز است، دوره‌ای که موجب پیدایش مکتب شیراز می شود.
دلیل این امر نیز چنین است که آبش توانست از حمله مغول‌ها جلوگیری کند و فارس به خاطر ابتکار عمل آبش خاتون، از وحشی‌گری‌ها و غارت مغول‌ها در امان ماند و در شرایطی که شهرهای بزرگ ایران به ویرانه تبدیل شده بودند، هنرمندان به شیراز که همچنان آباد بود، مهاجرت کردند و این امر سبب احیای انواع هنرها، به خصوص نگارگری در شیراز شد.
دوره حکومت این زن، تنها دوره ای است که حکومت در اختیار پادشاهی یک زن بوده است.
متاسفانه مقبره آبش خاتون طی این سال ها مغفول مانده و مرمت و بازسازی آن و رسیدگی به محیط پیرامون مقبره شاید بتواند رونقی به این محل بدهد.
آرامگاه اَبش خاتون که به نام رباط اَبش نیز شهرت داشته، بنایی سه طبقه بوده است که گنبدی روی آن وجود داشته اما بعدها این گنبد و قسمتی از طبقه سوم مقبره فرو ریخت که بنا به مصلحت، برای حفظ بقیه این ساختمان، طبقه سوم، کلا تخریب شد و بنای فعلی به شکل یک مکعب درآمده است که هر ضلع آن ۱۶.۷۵ متر و ارتفاعی در حدود ۱۰ متر دارد.
اطراف مقبره با کاشی‌های معرق نفیسی تزیین شده بود که هم اینک بخش زیادی از آن کاشی‌ها از بین رفته و فقط کاشی‌های یک جبهه آن که در پشت آن آتش نشانی بود، باقی مانده است و قسمت‌هایی از کاشی‌کاری های داخل بنا در موزه پارس نگهداری می‌شود.
در بالای بنا کتیبه‌هایی مشتمل بر آیات قرآنی به خط ثلث و روی کاشی نصب شده است.
آرامگاه اَبش خاتون در حیاط بنا و در اتاقی با میله‌های سبز رنگ قرار گرفته است.
مقبره اَبش خاتون در دی سال ۱۳۱۰ توسط وزارت فرهنگ و هنر با شماره ۷۶ در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسید.
گونه های مدعیان دروغین مهدویت – حجت الاسلام شهبازیان
کانال رسمی موسسه معراج در ایتا
