اردیبهشت ماه سال ۱۳۸۷ اعضای هیات یاران ایران به عنوان رهبران جامعه بهائی ایران، طی فرایندی قانونی بازداشت شدند و در پی تفهیم اتهام، دادگاه صالحه حکم ده سال حبس برای آنها را صادر کرد. نکته ای که از آغاز دور از انتظار نبود، سیاسی بازی تشکیلات بهائیت در مجامع و محافل بین المللی و غوغاسالاری برای آزادی اعضای هیات عالی بهائیان بود، تشکیلات بهاییت بدون توجه به اقدامات غلط عناصر محکوم شده بهایی در ایران، با نادیده گرفتن دقت دستگاه قضاء در رعایت سیر قانونی پرونده، جمهوری اسلامی ایران را متهم به عدم رعایت حقوق بهائیان می کردند.
بهائیت پس از پیروزی انقلاب
پس از پیروزی انقلاب اسلامی ایران، تشکیلات بهائیت در ایران، اقدامات خود را افزایش داد که باعث شد نهادهای ذیربط نظام، برای بهائیان در دو ساحت، قوانینی را به تصویب برسانند.
الف) ساحت شخصی و اعتقادی: (در این ساحت به علت ممنوعیت تفتیش عقاید در قانون اساسی، بهائیان آزادند هرگونه اعتقادی داشته باشند.)
ب) ساحت تشکیلاتی: (در این ساحت، تشکیلات بهائیت به عنوان ساختار معارض نظام اسلامی شناخته شد) و بالتبع قانون ممنوعیت هایی را برای آنها در نظر گرفت.
توجه به دو ساحت ذکر شده، تکلیف را برای بهاییان روشن می کرد و تا زمانی که اقدام به کار تبلیغی و تشکیلاتی دیده نمی شد ممنوعیتی نیز وجود نداشت؛ به طور مثال ضیافت‌های بهائیان مثل سابق برگزار می‌شد؛ هرچند که نوعی کنش تشکیلاتی و تبلیغی بود اما در عین حال چون اختصاص به خودشان داشت ممانعتی از برگزاری ضیافت های بهاییان نشد.
اما در بعد اجتماعی و تشکیلاتی صریحا فعالیت بهاییان در ایران ممنوع شد و با توجه به این که آموزه های بهائیت، تبعیت از حکومت ها را واجب می داند، ضروری بود که آنها قانون را تمکین کنند، اما با این حال مخالفت های مکرر و تشکیل محفل‌های ملی و محلی تعطیل نشد.
پس از چند مرحله انتخاب و فعالیت اعضای محفل ملی بعد از پیروزی انقلاب و بازداشت و محکومیت آنها توسط قوه قضائیه، تشکیلات بهائیت با تغییر استراتژی و انتخاب۷ نفر موسوم به “هیات یاران ایران”به عنوان اعضای بررسى کننده مشکلات پیروان بهائیت، دوباره اقدامات تشکیلاتی را آغاز کردند.
لازم به ذکر است که هیات یاران ایران بعد از تصویب قانون تعطیلی تشکیلات بهائیت در ایران، تشکیل شد و به دلیل تمرد از قوانین نظام، هفت نفر از اعضای محفل ملی ایران باحکم قوه قضائیه بازداشت شدند.
نکته قابل ملاحظه این است که تشکیلات بهائیت نمیتواند بدون تشکیلات اداره شود، یعنی فر قه ای است که باید تشکیلاتی حرکت کند. بنابراین با معرفی و انتساب هفت نفر به عنوان یاران ایران، ساختار تشکیلاتی را ادامه داد.
(آخرین اعضای محفل روحانی ملی که در ایران مسئولیت مدیریت جامعه بهائی را بر عهده داشتند عبارتند از:
جمال الدین خانجانی، عفیف نعیمی، سعید رضایی، بهروز توکلی، وحید تیزفهم، فریبا کمال‌آبادی و مهوش ثابت شهریاری.
جمال الدین خانجانی سالخورده ترین و مرد اول و چهره بانشان این فرقه در سطح ملی بود و در واقع نماد این فرقه بوده است.
اعضای هیات یاران ایران به جرم “جاسوسی برای بیگانگان، اختلال در امنیت ملی، توهین به مقدسات و تبلیغ علیه نظام” توسط قوه قضائیه به ۲۰ سال زندان محکوم شدند که پس از مدتی با غوغاسالاری برای آزادی اعضای هیات عالی بهائیان
و اقدامات بین المللی که بهایی ها انجام دادند، مسئولین نظام تصمیم گرفتند احکام را به ده سال تقلیل دهند و پس از پایان محکومیت آزاد شدند.
نکته حائز اهمیت در مورد هیات یاران این است که بهاییت علی‌رغم ادعای این که ما تشکیلات نداریم، اما تشکیلات دیگری ساخت و هیات یاران ایران همان تشکیلاتی است که وعده داده بودند انجام ندهند.
بهاییت که مدعی است بر اساس نصوص باقیمانده از سرکردگان بهائیت به قوانین کشورها و ملتها احترام می گذارند و می گویند که به قوانین پایبند و ملتزم هستیم، چرا اقدام به ساختار و تشکیلات سازی کرد و بعد هم فقیهانه و مجدانه به دنبال آزادی هیات یاران به عنوان اعضای هیات عالی بهائیان ایران بود.
در اینجا باید گفت، این چه تعطیلی بود که تشکیلات انجام داد، اگر صرفا تعداد اعضای محفل ملی را دو نفر کاهش دهند و در جلسات پنهانی افراد را انتخاب کنند، آیا در اصل قضیه تاثیری دارد؟ چه فرقی برای نظام دارد که با رای بهائیان، هفت نفر را انتخاب کردند یا با رای بیت العدل، مساله اساسی برای نظام تشکیلاتی است که بهاییت ایجاد کرد و طبق قانون نباید به وجود می آمد.
موضوع دیگری که باید به آن پرداخته شود این است که بر اساس چه قانونی دنبال آزادی هیات یاران ایران بودند،
اگر هیات یاران مجرم بودند، جمهوری اسلامی بر اساس قوانین و مستندات آنها ر ا زندانی کرد و اگر هم مجرم نبودند، تشکیلات بهایی نباید به عنوان هیات یاران ایران و چهره های سیاسی و مشخص بهاییت از آنها حمایت می کرد، بلکه به عنوان افراد بهایی باید مورد حمایت قرار می گرفتند.
اما در اقصی نقاط دنیا حرکت جهانی راه انداختنده و علیه نظام اسلامی نمایشگاه برگزار کردند. این حرکت تشکیلات بهایی دخالت در سیاست محسوب می شود، با این حال مدعی دخالت نکردن در سیاست هستند و درخواست آزادی هیات حاکمه بهاییان ایران را داشتند.
سوال اینجاست؛ بهاییت که مدعی عدم دخالت در سیاست و مدعی سرسپردگی و تسلیم دولت ها است؛ چگونه عهد شکنی کرد و به این مساله پرداخت، بنابراین آنچه که در این مساله اهمیت دارد این است که فرقه ضاله بهائیت در موضوع رهبر ی و تشکیلاتش یک گام غلطی برداشت.
نکته بعدی حائز اهمیت این است، هیات یاران ایران که توسط افراد مدیریت می شد، اگر واقعا بنا داشت، صرفا کارهای فرقه‌ای را انجام داده و امور دینی را سامان دهد؛ می توانست لیستی از کارهایش را به مسئولین مربوطه نظام معرفی کند و مشخص کنند که ۷ نفر چه وظایفی را دنبال خواهند کرد، آنوقت مشخص می شد که این وظایف غیر از وظایف محفل ها نیست و اگر هم غیر از این بود و فعالیت فردی تعریف شده بود، چرا مساله، به عنوان هیات حاکمه بهائیان ایران در دنیا پیگیری شد و این تناقضی است که تاکنون پاسخی به آن داده نشده است.
غوغاسالاری برای آزادی اعضای هیات عالی بهاییان
غوغاسالاری برای آزادی اعضای هیات عالی بهاییان
همدستی بهائیت و وهابیت در تخریب قبور ائمه بقیع(ع)
